II. STORY OF THE WEEK
Bahay ni Lolo
(If I going to have a topic for this story)
November 01, 2017. Nag decide ako na huwag sumama o pumunta sa bahay ng lolo ko (sln), which was in the cemetery. Yes, he’s already gone. I think that was almost 1 pm, when my family and relatives went in the cemetery. Like what I’ve said, hindi ako sumama sa kanila. Ang naiwan lang sa compound ng bahay na tinitirahan namin was me and yung pinakadulong bahay, there are four houses between their house and our house, so for me, medyo may kalayuan. Then while I’m reviewing my presentation in my demonstration on incoming Friday in my room, I feel very different, it looks like there is someone na nakatingin sakin at sa ginagawa ko, and there is someone na parang shadow akong nararamdaman. Hindi ko siya pinansin kasi iniisip ko na guni-guni ko lang or wala lang yun, when I’m done reviewing, I watched television in our salas and do texting. Since medyo boring manuod mag isa at puro horror yung palabas that time, I decided to sit and take some rest in our terrace, medyo maginaw doon kase naambon ambon that time. At dahil malamig that time, tumayo ako sa kinauupuan ko para magtimpla ng kape, papasok na ko sa may pinto naming ng may marinig ako, tunog ng kutsara habang nagtitimpla ng kape sa babasaging baso, rinig na rinig ko yung paghalo ng kutsara ssa kape sa may kawarto ng lolo ko nung nabubuhay pa siya, Btw yung bahay namin tsaka ng lolo ko is magkatabi lang, yung terrace namin tapat ng kwarto ng lolo ko. As in nanginig yung paa ko sa takot at nanlaki yung ulo ko. Yung kahit naambon, napatakbo ako dun sa dulong bahay namin ng walang tsinelas dahil sa takot. Nung pagdating ko sa dulong bahay, nagtaka yung pinsan ko na andun, bat daw hinihingal ako, kinuwento ko yung narinig ko, sabi nila si lolo daw yun, di daw kasi ako sumama dumalaw sa kanya. Then after 20 minutes siguro yun, umuwe ako samin, dun ko narealize na oo nga, si lolo mahilig sa kape yun, dun yun nagkakape sa kwarto niya.
Bahay ni Lolo
(If I going to have a topic for this story)
November 01, 2017. Nag decide ako na huwag sumama o pumunta sa bahay ng lolo ko (sln), which was in the cemetery. Yes, he’s already gone. I think that was almost 1 pm, when my family and relatives went in the cemetery. Like what I’ve said, hindi ako sumama sa kanila. Ang naiwan lang sa compound ng bahay na tinitirahan namin was me and yung pinakadulong bahay, there are four houses between their house and our house, so for me, medyo may kalayuan. Then while I’m reviewing my presentation in my demonstration on incoming Friday in my room, I feel very different, it looks like there is someone na nakatingin sakin at sa ginagawa ko, and there is someone na parang shadow akong nararamdaman. Hindi ko siya pinansin kasi iniisip ko na guni-guni ko lang or wala lang yun, when I’m done reviewing, I watched television in our salas and do texting. Since medyo boring manuod mag isa at puro horror yung palabas that time, I decided to sit and take some rest in our terrace, medyo maginaw doon kase naambon ambon that time. At dahil malamig that time, tumayo ako sa kinauupuan ko para magtimpla ng kape, papasok na ko sa may pinto naming ng may marinig ako, tunog ng kutsara habang nagtitimpla ng kape sa babasaging baso, rinig na rinig ko yung paghalo ng kutsara ssa kape sa may kawarto ng lolo ko nung nabubuhay pa siya, Btw yung bahay namin tsaka ng lolo ko is magkatabi lang, yung terrace namin tapat ng kwarto ng lolo ko. As in nanginig yung paa ko sa takot at nanlaki yung ulo ko. Yung kahit naambon, napatakbo ako dun sa dulong bahay namin ng walang tsinelas dahil sa takot. Nung pagdating ko sa dulong bahay, nagtaka yung pinsan ko na andun, bat daw hinihingal ako, kinuwento ko yung narinig ko, sabi nila si lolo daw yun, di daw kasi ako sumama dumalaw sa kanya. Then after 20 minutes siguro yun, umuwe ako samin, dun ko narealize na oo nga, si lolo mahilig sa kape yun, dun yun nagkakape sa kwarto niya.
Comments
Post a Comment