II. STORY OF THE WEEK
It’s TIRED-DAY. Yes, it’s tired-day, another day of being tired in my life.
Eto yung feeling na yung ibang students excited umuwi kase makakapagpahinga na sila sa bahay, makakatulog, at magagawa na lahat ng gusto nila outside in school. But me, I don’t want to go home, I just want to be on school or in any place except in our house in every seconds, every minutes, every hour, every days and even one week of my life, because for me it was like, hindi ako nag eexist or wala akong sense sa bahay naming, nakakalungkot kasi sariling bahay namin yun at sarili kong pamilya yung andun, but pakiramdam ko para akong bulang nakalutang sa hangin, hindi nakikita at nararamdaman. At I admit, oo pumasok sa isip ko na sana di na lang sila magulang or pamilya ko, sa sobrang hirap at sakit ng nararamdaman ko dahil sa kanila. Sa bahay nararamdaman ko na di nila ako anak, or hindi nila ko gusto as a part of their family, maybe because marami akong nagawang mali para sa kanila. Sa week na to ko lang naramdaman yung pakiramdam na pag uuwe ako diretso kwarto, higa, iyak, oo almost one week akong umiiyak dahil sa kanila. Akala ko pamilya yung unang dadamay pag may problema yung anak, hindi pala sa lahat ng oras, kase sakin sila pa yung nagbibigay ng problema. Siguro ganun talaga pag yung pakiramdam e parang sasabog na yung dibdib sa dami ng iniisip na problema. Yung feeling na mas gusto ko pang saktan yung sarili ko physically kaysa naman emotionally and mentally. Iiyak na lang ng iiyak pag mag isa lang, ngingiti pag may kasamang iba, at tatawa pag nagjjoke yung mga kaibigan, pero deep inside, hirap na hirap na ako.
Just to end this story, hindi pa tapos yung problema ko, well maybe di naman tlaga natatapos yun, siguro sa susunod na paglalagay ko ng kwneto ko for these week, I’m hoping n asana massaya na ako. And honestly, wala po talagang nangyari sa week ko kundi umiyak sa bahay at ngumiti o tumawa sa harap ng iba. Hindi masama mag suot ng mascara ka lalo na sa harap ng ibang tao, most important is nahahandle mo yung struggles mo sa buhay, at yung mga tao na nag jujudge ng bawat isa, always remember that there is always a reason behind those things. Ps. To my teacher for this subj. thanks po, because of these, I found one thing na mapaglalabasan ng problema, at ng lungkot.
It’s TIRED-DAY. Yes, it’s tired-day, another day of being tired in my life.
Eto yung feeling na yung ibang students excited umuwi kase makakapagpahinga na sila sa bahay, makakatulog, at magagawa na lahat ng gusto nila outside in school. But me, I don’t want to go home, I just want to be on school or in any place except in our house in every seconds, every minutes, every hour, every days and even one week of my life, because for me it was like, hindi ako nag eexist or wala akong sense sa bahay naming, nakakalungkot kasi sariling bahay namin yun at sarili kong pamilya yung andun, but pakiramdam ko para akong bulang nakalutang sa hangin, hindi nakikita at nararamdaman. At I admit, oo pumasok sa isip ko na sana di na lang sila magulang or pamilya ko, sa sobrang hirap at sakit ng nararamdaman ko dahil sa kanila. Sa bahay nararamdaman ko na di nila ako anak, or hindi nila ko gusto as a part of their family, maybe because marami akong nagawang mali para sa kanila. Sa week na to ko lang naramdaman yung pakiramdam na pag uuwe ako diretso kwarto, higa, iyak, oo almost one week akong umiiyak dahil sa kanila. Akala ko pamilya yung unang dadamay pag may problema yung anak, hindi pala sa lahat ng oras, kase sakin sila pa yung nagbibigay ng problema. Siguro ganun talaga pag yung pakiramdam e parang sasabog na yung dibdib sa dami ng iniisip na problema. Yung feeling na mas gusto ko pang saktan yung sarili ko physically kaysa naman emotionally and mentally. Iiyak na lang ng iiyak pag mag isa lang, ngingiti pag may kasamang iba, at tatawa pag nagjjoke yung mga kaibigan, pero deep inside, hirap na hirap na ako.
Just to end this story, hindi pa tapos yung problema ko, well maybe di naman tlaga natatapos yun, siguro sa susunod na paglalagay ko ng kwneto ko for these week, I’m hoping n asana massaya na ako. And honestly, wala po talagang nangyari sa week ko kundi umiyak sa bahay at ngumiti o tumawa sa harap ng iba. Hindi masama mag suot ng mascara ka lalo na sa harap ng ibang tao, most important is nahahandle mo yung struggles mo sa buhay, at yung mga tao na nag jujudge ng bawat isa, always remember that there is always a reason behind those things. Ps. To my teacher for this subj. thanks po, because of these, I found one thing na mapaglalabasan ng problema, at ng lungkot.
Comments
Post a Comment